Ενα γράμμα για τον Κέντρικ

Ξημερώματα Μεγάλης Δευτέρας ήταν όταν το κινητό άστραψε. Ο αριθμός δεν ήταν αποθηκευμένος ακόμα, αλλά βλέποντας να ξεκινά με +1, κατάλαβα… Πριν από μερικές ώρες είχα συστηθεί μέσω μηνύματος στον κόουτς Γκρος, τον άνθρωπο που απ΄το 2017 κουβαλάει στην πλάτη του τις ελπίδες του κολεγίου Ακρον, της πόλης στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Λεμπρόν Τζέιμς…

Ωστόσο, o LBJ δεν ήταν ο λόγος που ήθελα να του μιλήσω… Αλλος ήταν.

Απαντώντας στο μήνυμα που του έστειλα, η απάντησή του, αυτολεξεί, ήταν η εξής:

Thanasis - I would be more than willing to help in any way possible. I love Kendrick. Let me know the best time to connect…

Ο συσχετισμός είναι τόσο απλός όσο και νοσταλγικός για τον κόουτς Γκρος, ο οποίος ήταν ο πρώτος προπονητής του Κέντρικ Ναν σε κολεγιακό επίπεδο, στο Ιλινόις. Αυτός που τον παρακολούθησε από τότε που έπαιζε στο Simeon Career Academy, αυτός που τον εμπιστεύτηκε από τη freshman χρονιά του κιόλας ως βασικό γρανάζι του rotation.

Ο κόουτς Γκρος, λοιπόν, μέσω του Athletiko και με όχημα την τεράστια αγάπη που έχει για τον σταρ του Παναθηναϊκού, του στέλνει ένα γράμμα. Το γράμμα. Από καρδιάς! Αυτό που ακολουθεί. Καλή ανάγνωση!

"Αγαπητέ Κέντρικ...

Μου ζήτησαν να γράψω αυτό το γράμμα. Και είπα ναι. Ξέρεις, Κέντρικ, αυτό το γράμμα είναι και για μένα μια ευκαιρία. Να σου μιλήσω. Για πράγματα που ίσως σου είχα ήδη πει, και για άλλα που δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σου.

Ξέραμε ήδη πολλά για σένα πριν καν παίξεις για εμάς στο Ιλινόις. Όπως ξέρεις, σε γνώρισα μαζί με τον πατέρα σου, τον Μέλβιν, και τον Στιβ Τέιλορ, τον πρώην συμπαίκτη σου στο λύκειο. Από πολύ νωρίς όπως μπορείς να καταλάβεις. Ήσουν ακόμη στις πρώτες τάξεις του λυκείου. Μας είχες επισκεφθεί στο Οχάιο, όταν εργαζόμασταν εκεί, όπως έκανες και με άλλα κολέγια τότε. Και τη στιγμή που μας προσέλαβαν στο Ιλινόις, ήδη ξέραμε πως θα ήσουν η κορυφαία προτεραιότητα για εμάς. Ξέρω πως ένιωσες το πάθος μας και την πίστη που είχαμε σε σένα.

Και για εσένα. Θυμάμαι ακόμα τις επισκέψεις σου στο campus του σχολείου μας. Μετά την επίσκεψή μας στο σπίτι σου, ήμασταν σίγουροι για ένα πράγμα: θα έκανες τεράστια διαφορά για εμάς. Και την έκανες.

Σε μία από τις πιο απαιτητικές περιφέρειες του κολεγιακού μπάσκετ, το Big Ten, κατάφερες να βρεθείς ανάμεσα στους κορυφαίους πρωτοετείς παίκτες. Αλλά η αρχή δεν ήταν εύκολη. Θυμάσαι; Υπήρχαν δύσκολες στιγμές. Δεν ήταν γραφτό να είναι εύκολο. Τώρα πια, Κεν, το ξέρεις. Όταν έχεις ήδη χτίσει μία φήμη σε πανεθνικό επίπεδο σε τόσο νεαρή ηλικία — όταν έχεις ήδη καθιερωθεί — οι προσδοκίες είναι τεράστιες. Περιμένουν από σένα να αποδώσεις από την πρώτη μέρα, να παίξεις πολλά λεπτά από την αρχή. Ποτέ δεν απέφυγες αυτές τις προσδοκίες.

Πάντα έτρεχες προς αυτές. Οι δυσκολίες σε έκαναν ακόμα καλύτερο. Πάντα σε σεβόμουν για τον τρόπο που διαχειρίστηκες την πρώτη σου χρονιά στο κολέγιο. Η δίκη σου ιστορία, η ιστορία της ανθεκτικότητας και της σκληράδας που επέδειξες εκείνη τη χρονιά έχει ειπωθεί αμέτρητες φορές στους παίκτες και τις ομάδες μας από τότε. Είναι πια μία θρυλική ιστορία για όλους.

Με τη συνεχή υποστήριξη του πατέρα σου — ενός ανθρώπου που εξακολουθώ να αποκαλώ φίλο με περηφάνια.
Σε δίδαξε να μην βρίσκεις δικαιολογίες, να μην κόβεις δρόμο για να βρίσκεις πιο εύκολα και να μη διαμαρτύρεσαι ποτέ. Σε δίδαξε να είσαι σκληρός. Σε δίδαξε να δίνεις αξία στη νίκη.

Θυμάμαι να σε βλέπω να προσπαθείς καθημερινά να γίνεις καλύτερος. Να τρέχεις. Όχι μακριά από το δύσκολο — αλλά προς αυτό. Έτρεξες προς τη φωτιά. Και τη νίκησες.

Τόσο πολύ, που στο τέλος της πρώτης σου χρονιάς, όλοι μιλούσαν για σένα. Ησουν στην All-Freshman Team. Και μετά όλα απογειώθηκαν.

Ξέρεις, δεν νομίζω πως σου είπα ποτέ αναλυτικά τι είδα σε σένα — αυτά τα σπάνια χαρακτηριστικά σου. Για την ακρίβεια, δεν ήταν μόνο ένα. Ήταν τρία:

Πρώτον, η σκληράδα σου. Όσο πιο μεγάλη ήταν η στιγμή, τόσο καλύτερα έπαιζες. Είτε στους τελικούς του πολιτειακού πρωταθλήματος με το Simeon, είτε με τα χρυσά μετάλλια με την USA Basketball, είτε στο κολέγιο, στο ΝΒΑ ή τώρα με τον Παναθηναϊκό — ήσουν φτιαγμένος για τις μεγάλες στιγμές. Αυτό το είδος θάρρους; Το είχες πάντα.

Δεύτερον, η ικανότητά σου να παίζεις με άλλους σπουδαίους παίκτες. Από το high school ως το AAU, από τις διεθνείς διοργανώσεις στο κολέγιο, από το NBA στην Ευρωλίγκα, πάντα ήξερες πώς να παίζεις καλά με άλλους μεγάλους παίκτες. Έκανες τους πάντες γύρω σου καλύτερους.

Τρίτον, το χάρισμά σου στο σκοράρισμα. Man… Πραγματικά μπορείς να βάλεις την μπάλα μέσα.
Όλα αυτά, τα είχα δει σε σένα. Πριν καν σε γνωρίσω. Έβλεπα στατιστικά, σίγουρα — αλλά το ένιωθα κιόλας. Ένιωθα ότι είχες αυτό το "κάτι". Πάντα ήσουν πρόθυμος να πάρεις την απόφαση που χρειαζόταν, ή να πάρεις το σουτ που χρειαζόταν στην καθοριστική στιγμή για να κερδίσεις. Έπαιζες με θάρρος. Ήσουν σκληρός. Δυνατός. Ποτέ δεν φοβήθηκες την επαφή. Ποτέ τη στιγμή. Ποτέ τον αντίπαλο.

Όλοι ήξεραν πως μπορείς να σκοράρεις. Αλλά δε γνώριζαν όλοι τι πραγματικά είχε τη μεγαλύτερη σημασία για σένα: η νίκη.

Πάντα έκανες ό,τι χρειαζόταν για να κερδίσει η ομάδα.

Είσαι νικητής, Κεν. Και έχεις κερδίσει τόσα πολλά — από το λύκειο, στην USA Basketball, στο κολέγιο, στο ΝΒΑ. Και τώρα, στην Ευρωλίγκα.

Θυμάμαι ακόμα το παιχνίδι με το Michigan State στην πρώτη σου χρονιά, μπροστά σε 14.000+ θεατές. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι να παίξεις σε εκείνο το γήπεδο. Κι εσύ, πρωτοετής τότε, μπήκες εκεί μέσα με τους συμπαίκτες σου και απλώς το έκανες. Ήταν μόλις η πρώτη φορά σου εκεί. Και το έκανες! Απίστευτο.

Το ίδιο και στο παιχνίδι με το Purdue στην τρίτη σου χρονιά, όταν είχες χάσει το προηγούμενο παιχνίδι για προσωπικούς λόγους. Το θάρρος και η δύναμή σου φάνηκαν καθαρά εκείνη την ημέρα. Δεν φοβάσαι να αποτύχεις. Και για μένα, αυτό είναι το ίδιο σημαντικό με όλα τα άλλα — στη ζωή και στο μπάσκετ.

Ο τρόπος που έπαιζες έκανε τους άλλους να πιστεύουν. Όλοι στο παρκέ έπαιζαν καλύτερα όταν ήσουν εκεί. Τους έδινες αυτοπεποίθηση.

Οι άνθρωποι ρωτούν: είναι θέμα ταλέντου ή δουλειάς; Απάντηση: Και τα δύο.

Η οικογένειά σου, ειδικά ο πατέρας σου, σε μεγάλωσε σαν μαχητή.

Αλλά ήσουν πάντα και αυτός που είχε μέσα το κίνητρο και την επιθυμία να έρθεις στο γήπεδο πρώτος… Νωρίς. Και να φύγεις αργά. Το γυμναστήριο ήταν ο καλύτερός σου φίλος. Δεν το πρόδωσες ποτέ. Δούλευες. Ξανά και ξανά. Και αυτό είναι ένα μάθημα που μπορούν να πάρουν οι νεότεροι παίκτες από σένα — η αυτοπεποίθηση κερδίζεται στις σιωπηλές, μοναχικές ώρες. Όταν προετοιμάζεσαι σκληρά για εκείνη, τη μεγάλη στιγμή, όταν κανείς δεν σε παρακολουθεί. Ο έξτρα χρόνος και η δουλειά που έχεις αφιερώσει όλα αυτά τα χρόνια, σε έχουν κάνει αυτόν που είσαι σήμερα.

Μιλώντας για τον Μέλβιν — τον πατέρα σου — θυμηθηκα… Συζητήσαμε πολύ για σένα. Και όλα όσα μου είχε πει ήταν 100% αληθινά.

Αλλά ένα πράγμα δεν θα ξεχάσω ποτέ:
“Ο Κεν είναι σκληρός. Και νικητής”.

Και… Φίλε, είχε απόλυτο δίκιο…

Ο πατέρας σου ήταν πάντα ειλικρινής μαζί σου. Θυμάμαι το μήνυμα που σου έστειλε όταν δεν έπαιζες τόσο πολύ στην αρχή της πρώτης σου χρονιάς. Μου είπε για τη συζήτησή σας.
“Πρέπει να γίνεις καλύτερος. Ο προπονητής θέλει να κερδίσει. Βρες τι πρέπει να κάνεις για να βελτιωθείς. Και κάν’ το”.

Είμαι σίγουρος πως τώρα εκτιμάς αυτά τα λόγια περισσότερο από ό,τι τότε. Εγώ τα εκτιμούσα τότε και τα εκτιμώ ακόμα περισσότερο σήμερα.

Ποτέ δεν ήσουν αυτός που έτρεχε μακριά από την πίεση.
Όταν τα πράγματα δυσκόλευαν — εσύ εμφανιζόσουν.
Ξέρεις, δεν νομίζω πως σου το είπα ποτέ αυτό…

Μας έκανες, εμάς, τους προπονητές, να πιστέψουμε. Μας έδινες αυτό το συναίσθημα: “Κόουτς, εντάξει είμαστε. Θα βρούμε τον τρόπο”.

Όποια κι αν ήταν η κατάσταση.
Και χαμογελώ όταν το σκέφτομαι τώρα…

Ένα από τα καλύτερα πράγματα στο να προπονείς έναν παίκτη σαν εσένα είναι ότι μας κάνεις όλους να νιώθουμε πιο σίγουροι. Επειδή ξέρουμε ότι είσαι εκεί. Αυτό το συναίσθημα; Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Ύστερα ήρθε εκείνη η στιγμή… που έφυγες από το Ιλινόις.

Είναι ακόμα μία από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που έχω αντιμετωπίσει στην καριέρα μου.

Ήμουν τόσο περήφανος για την τελευταία σου χρονιά στο Οκλαντ με τον κοουτς Κάμπε. Όλοι μας παρακολουθούσαμε την επιτυχία σου πολυ στενά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν ο Μέλβιν μου τηλεφώνησε τη νύχτα που απέσυραν τη φανέλα σου εκεί, το 2022. Ήμουν τόσο χαρούμενος για σένα.

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, σε παρακολουθώ ακόμα στενά. Ακόμα και τώρα, στην Ευρώπη.
Δεν αστειεύομαι — λατρεύω το ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Κάθε σεζόν επιλέγω μερικές ομάδες για να τις μελετήσω. Θρησκευτικά.
Έχω δει πολλά παιχνίδια σου. Και άλλων.
Ξέρω ακριβώς τι κάνεις εκεί πέρα.
Και ειλικρινά; Έχω “κλέψει” και μερικές ιδέες από προπονητές της Ευρωλίγκας για τη δική μου ομάδα…

Έχεις βελτιωθεί τόσο πολύ.
Το σώμα σου; Διαφορετικό. Πολύ πιο δυνατό. Φαίνεται ότι έχεις δουλέψει.
Το playmaking σου, το παιχνίδι σου στο pick-and-roll; Είναι πραγματικά σε άλλο επίπεδο.
Έχεις ωριμάσει.
Και συνεχίζεις να γίνεσαι καλύτερος.
Χαίρομαι με την επιτυχία σου περισσότερο απ’ όσο φαντάζεσαι.

Και αν μπορούσα να σου πω μόνο ένα πράγμα… επίτρεψέ μου αυτό:
Τον περασμένο Μάιο έχασα τον πατέρα μου.
Και αυτό επηρέασε τον τρόπο που βλέπω πολλά πράγματα στη ζωή.
Οπότε, από καρδιάς — σου ζητώ το εξής:

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να έρθω στην Ευρώπη, αλλά αυτά που βλέπω στα παιχνίδια σου είναι τόσο ξεχωριστά. Σχεδόν μαγικά. Το κοινό. Το πάθος. Η ατμόσφαιρα. Οι νίκες. Η επίδραση που έχεις — σε παρακαλώ, απόλαυσέ τα όλα. Απόλαυσε κάθε στιγμή. Μην θεωρείς τίποτα δεδομένο στη ζωή. Ούτε ένα πράγμα.

Και το δεύτερο πράγμα που θέλω να σου πω είναι αυτό:

Σε αγαπώ, Κεν. Και ΠΑΝΤΑ θα σε υποστηρίζω.