H μοναδική αρετή των αιωνίων, που αχρηστεύει το scouting

Η πληροφορία είναι παντού. Στον απέραντο θησαυρό του διαδικτύου οι απαντήσεις είναι εκεί και περιμένουν για κάθε ερώτημα. Μυστικές συνταγές αγωνιστικής προσέγγισης δεν υπάρχουν πια. Μία γρήγορη αναζήτηση στο Υοutube, ένα απλό ερώτημα στις ΑΙ πλατφόρμες μπορούν να δώσουν απαντήσεις ακόμα και στα πιο custom made ερωτήματα. Οι εικόνες, τα βίντεο, ακόμα και τα πιο αναλυτικά data για τις επιδόσεις, τις συνήθειες, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα ομάδων και παικτών, είναι προσβάσιμα στον καθένα. Πόσο μάλλον σε αυτούς που γνωρίζουν (και) πως να τα βρουν και (πως) να τα αξιοποιήσουν.

Ακόμα και στη σημερινή εποχή, όμως, ένα κάστρο παραμένει ακλόνητο και στιβαρό απέναντι σε κάθε είδους εκ προοιμίου ανάγνωση, κατασκοπεία, αναγνώριση.

Είναι αυτή η αρετή, που όσο scouting κι αν κάνει ο αντίπαλος, όση απορροφητική ικανότητα κι αν έχουν οι αθλητές του, όσες ώρες προπόνησης κι αν αφιερωθούν στο γήπεδο, είναι αδύνατον να σταματήσουν σε ένα παιχνίδι.

Έχετε ποτέ αναλογιστεί ποιος είναι αυτός ο παράγοντας Χ που μία ομάδα μπορεί να (προσπαθήσει να) αντιγράψει από κάποια άλλη, αλλά επ’ ουδενί μπορεί να την περιορίσει, ή και να την εξαλείψει;

Υπάρχει! Και είναι η κουλτούρα.

Πέραν από μία απρόσωπη και “φιλοσοφική” έννοια (που πολλοί από εσάς θα πιστέψετε ότι είναι, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές), η κουλτούρα είναι κάτι - πάρα - πολύ περισσότερο. Είναι η θεμελιώδης δύναμη και η αρετή που καλλιεργεί κάθε οργανισμός εντός κι εκτός προπόνησης, είναι το ζωφόρο γονίδιο των απαντήσεων σε ερωτήματα που όλες οι ομάδες, στο ξεκίνημα κάθε σεζόν οφείλουν απευθύνουν εσωτερικά ο ένας στον άλλον:

• Ποιοι είμαστε;
• Που βρισκόμαστε;
• Που θέλουμε να πάμε;

Η κουλτούρα είναι μία σύνθεση πυλώνων αξιών πάνω στις οποίες έχουν γίνει προφορικές ή πνευματικές συμφωνίες από όλα τα μέλη μία ομάδας, και οι οποίες συγκλίνουν σε έναν κοινό τόπο: Την επιτυχία! Τι σημαίνει επιτυχία! Στο τέλος του δρόμου, η αναγνώριση ότι όλοι έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν.

Γιατί αναφέρομαι σε όλα αυτά; Διότι με την έναρξη των πλέι οφς της Euroleague κι ενώ οι αναλύσεις των αντιπάλων, νυν και μελλοντικών, είτε από το Athletiko είτε από άλλα Μedia θα σας προσφέρουν ένα πληρέστατο πακέτο πληροφοριών, προτίμησα να σταθώ σε αυτό, που δεν χωρίζει, αλλά ενώνει τις δύο ελληνικές ομάδες, μπαίνοντας στην τελική ευθεία της σεζόν, οπότε και θα έρθει η ώρα της κρίσης.

Η θαυμάσια δομημένη κουλτούρα τόσο του Ολυμπιακού, όσο και του Παναθηναϊκού είναι το υπερόπλο τους ενόψει των αγώνων που έρχονται. Ένα όπλο που δεν αναγνωρίζεται, δεν μετριέται σε αριθμούς, δεν καταγράφεται στο synergy ή στο Huddle instat. Ενας αντίπαλος μπορεί να διαβάζει τις αντιμετωπίσεις στα pick n’ roll, τα drops, τα grenades, τα hedge, τα high flat τα πάντα. Και να τα απενεργοποιήσει….

Τι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει, όσο προετοιμασμένος κι αν είναι:

Τους βασικούς πυλώνες της κουλτούρας, που εδράζεται σε συγκεκριμένες αξίες, που για κάθε οργανισμό μπορεί να διαφέρουν, αλλά θα αναφέρω αυτές στις οποίες πιστεύω προσωπικά:

• Ακεραιότητα (η δύναμη να κάνεις πράξη αυτό που υποστηρίζεις στο λόγο)
• Εμπιστοσύνη (Είναι το συνεπαγόμενο από την ακεραιότητα και αφορά στην πίστη ότι όλοι είναι συντεταγμένοι στον κοινό στόχο και η αποδοχή ότι ο καθένας θα επιτελέσει το ρόλο του)
• Υπευθυνότητα (Η δύναμη της ανάληψης ευθυνών χωρίς την αναζήτηση δικαιολογιών σε ενδεχόμενο λάθος)
• Αυτοβελτίωση (Η ανάγκη για διαρκή ανάπτυξη)

Αυτό που δεν μπορεί ουδείς αντίπαλος να σταματήσει είναι η εφαρμοσμένη κουλτούρα του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού.

Πολλές φορές είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι ο Παναθηναϊκός κερδίζει τα παιχνίδια του από τα αποδυτήρια, πριν καν πατήσει στο παρκέ.

Είναι δύσκολο να αντιληφθεί ο αντίπαλος, πως οτιδήποτε κι αν γίνει στο παρκέ ή το glass floor, ο Παναθηναϊκός έχει δομήσει τόσο ισχυρές σχέσεις σεβασμού, αλληλοεκτίμησης, αποδοχής μεταξύ των παικτών του, που ακόμα κι αν βρίσκεται 8 πόντους πίσω στο σκορ, 2΄ πριν τη λήξη, θα βρει τρόπο να το γυρίσει και δε θα υποταχθεί αν δεν έχει έρθει η ώρα ακόμα.

Στο ΟΑΚΑ, ο Ναν, με το δικό του τρίποντο έχει μειώσει στους 5. Αμέσως μετά κάνει ένα άστοχο, στην εξέδρα γίνεται αισθητή μία απογοήτευση… Στην επόμενη κατοχή, κι ενώ ο Αστέρας αστόχησε, η επαναφορά γίνεται από την τελική γραμμή… Ο Χουάντσο, ο απόλυτος εκφραστής της κουλτούρας του Παναθηναϊκού, περπατάει με ηρεμία προς τον σούπερ σταρ της ομάδας του, κάτι του ψιθυρίζει στο αυτί και στο τέλος τον σπρώχνει στην πλάτη σε μία κίνηση που έμοιαζε σαν… “Προχώρα. Είμαστε εδώ. Εσύ για εμάς, κι εμείς για εσένα”. Στην αμέσως επόμενη κατοχή, ο Ναν ντριμπλάρει στις 45 μοίρες, ο χρόνος τελειώνει, ο Αστέρας στέλνει δεύτερο παίκτη στον Αμερικανό, που δημιουργεί συνθήκη, αναγνωρίζει το έδαφος… Πάσα στον Χουάντσο, στη γωνία, τρίποντο! Μέσα! Τακτική; Ούτε καν! Κουλτούρα! Ακεραιότητα! Εμπιστοσύνη! Το τρίποντο αυτό δεν μπήκε στο glass floor. Είχε μπει ώρες, μέρες, μήνες πριν: Στα αποδυτήρια! 

Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι ο Ολυμπιακός για να “πέσει”, πρέπει ο αντίπαλος να είναι τόσο δυνατός για να γκρεμίσει ταυτόχρονα 12… Όχι έναν! Ούτε δύο! Δεν αρκούν!

Στο σύστημα του κόουτς Μπαρτζώκα, παίκτες με ζηλευτό ταλέντο, με προσωπικότητα, με εγωισμό, με τεράστια αξία, προσωπική και αθλητική, έχουν αποδεχτεί το πλάνο. Ένα πλάνο που δεν ξεχωρίζει. Και κερδίζει. Ίσοι μεταξύ ίσων. Και με τον κόουτς, αρκετές φορές να (αντί)δρα με τρόπο που από άλλους παίκτες δε θα ήταν αρεστός. Οι αρετές του κόουτς όμως, είναι υπερπολλαπλάσιες των αντιδράσεων του και οι παίκτες του το γνωρίζουν. Έχουν συμφωνήσει οι μεν στις αδυναμίες των δε και αντίστροφα. Κουλτούρα. Στον Ολυμπιακό η πάσα, η εκμετάλλευση του ανοιχτού χώρου, η αέναη κίνηση της μπάλας, η απόφαση σε λιγότερο από μισό δευτερόλεπτο, η ομαδικότητα είναι η δεύτερη φύση των παικτών του, σε μία φιλοσοφία όπου το άτομο ανάλογα με το ρόλο που έχει, υπηρετεί το σύνολο κι όχι το αντίστροφο. Για να επιτευχθεί αυτό απαιτείται τεράστια πνευματική δύναμη, αφοσίωση, αποδοχή (του προπονητή). Απαιτείται κουλτούρα!  Κι αυτό για να νικηθεί, δεν έναν αρκετό, ο Φουρνιέ να μείνει κάτω από τους 10 πόντους, ή ο Βεζένκοφ, να μαζέψει λιγότερα από 3 επιθετικά ριμπάουντ. Χρειάζονται πολλά περισσότερα από αυτό. Η δράση ελέγχεται. Η κουλτούρα, η πίστη δηλαδή στις αξίες που φιλοτεχνούν την ομάδα, όχι!

Ακόμα κι εσύ, που διαβάζεις τούτες τις αράδες, είσαι ισχυρό κομμάτι της κουλτούρας που έχει ένας οργανισμός, ο οποίος έχει πείσει τον κόσμο του, ότι και στις νίκες, και στις ήττες είναι όλοι ενωμένοι, διότι γνωρίζουν πως και οι δύο πλευρές, έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν.

Αν λοιπόν, πολλές φορές, αναζητάς λογικές απαντήσεις σε δύσκολες ερωτήσεις, που δεν έχουν προφανείς εξηγήσεις, σκεψου: Η κουλτούρα είναι η απάντηση!

Κι όταν (με το καλό) έρθει η στιγμή που οι δύο ομάδες μας θα κληθούν να παίξουν μεταξύ τους, θα νικήσει αυτός που θα δώσει πιο πειστική απάντηση στο ερώτημα: Που θέλω να φτάσω;

Υ.Γ. Όλα τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι οι άλλες ομάδες της Euroleague δεν έχουν κουλτούρα. Πολλές έχουν! Και σπουδαία μάλιστα. Στερούνται όμως, του ταλέντου και της ιδιαιτερότητας των δύο. Διότι σε κάθε περίπτωση, τόσο ο Ολυμπιακός όσο και ο Παναθηναϊκός, δεν έχουν μόνο απαράμιλλο ταλέντο. Έχουν ιδιαιτερότητες!