Μακάρι να ήταν ψέμα, αλλά είναι αλήθεια και συνάμα η πιο δίκαιη εξέλιξη

Οι φίλοι του Άρη που έχουν χρόνια τώρα μια ξεχωριστή σχέση με την… τοτεμική ομάδα μπάσκετ του συλλόγου, θα ήθελαν πολύ, ένεκα της χθεσινής μέρας να είναι ψέμα η συμμετοχή του Άρη στα Playout. Ένα κακόγουστο αστείο. Μια φάρσα. Δυστυχώς δεν είναι όμως. Είναι η σκληρή πραγματικότητα που στο φινάλε, ως εξέλιξη δεν την λες και άδικη. Ίσα-ίσα θα την έλεγες και ως φυσιολογική με βάση τις παλινωδίες της φετινής σεζόν. Μιας σεζόν που ξεκίνησε στραβά, με σωρεία αποτυχημένων επιλογών όσον αφορά τους ξένους παίκτες που είναι αυτοί που πάντα κάνουν τη διαφορά και σηκώνουν το βάρος. Συνεχίστηκε από μια απίστευτη κωλυσιεργία στις επιβεβλημένες αλλαγές και μια χρονοκαθυστέρηση στην απομάκρυνση του κόουτς Καστρίτη, που από ένα σημείο και έπειτα έδειχνε να μην μπορεί να κουμαντάρει την ομάδα που έφτιαξε ο ίδιος, παίρνοντας λευκή επιταγή και περισσότερο χρήματα από τον Αχιλλέα Ρουσιαμάνη.

Μια ατελείωτη μπασκετική αναρχία

Αυτό το συνεχόμενο ράβε-ξήλωνε μέσα στη σεζόν δημιούργησε ένα μπασκετικό τουρλουμπούκι που θύμιζε περισσότερο street basketball και πήρε στο τέλος ό, τι του άξιζε. Κι όλα αυτά μόλις λίγους μήνες μετά από μια καταπληκτική χρονιά σε Ελλάδα και Ευρώπη που δημιούργησε προσδοκίες. Σε όλα τα ομαδικά αθλήματα όμως, έτσι και στο μπάσκετ, το άθλημα είναι αυτό που κερδίζει. Και το άθλημα φέτος ο Άρης δεν το σεβάστηκε με συνέπεια να υποχρεωθεί τώρα να πάρει μέρος στα Playout. Ένα ξεκάθαρο πλήγμα στην αξιοπρέπειά του. Ένα πικρό ποτήρι που καλείται να πιεί γουλιά-γουλιά, σαν το μαρτύριο της σταγόνας.

Και εντελώς άδικο για ένα κοινό που μπορεί να μην ζει στις ένδοξες δάφνες του παρελθόντος (άλλωστε πολλοί από αυτούς στην κερκίδα ήταν μικροί ή αγέννητοι ακόμη όταν μεσουρανούσε ο Γκάλης και η παρέα του), αλλά προσέφερε μπόλικη στήριξη μέσα στη σεζόν, καταπίνοντας το εγώ του.

Και τι εισέπραξε; Μια-δυο εκλάμψεις και μπόλικη μπασκετική αναρχία. Παίκτες πήγαν και ήρθαν αρκετοί αλλά μετά βίας ψάχνεις να ξεχωρίσεις 1-2 που θα μπορούσαν, υπό κανονικές συνθήκες, όχι να είναι βασικοί αλλά να έρχονται από τον πάγκο (ο Τρέι Γούντμπερι για παράδειγμα). έπαιξε τον ρόλο του και το γεγονός ότι ο Τολιόπουλος ταλαιπωρήθηκε φέτος από τραυματισμούς και δεν έκανε την περσινή διαστημική χρονιά.

Ο απολογισμός και η ανάληψη ευθυνών καλό είναι βέβαια να γίνουν μετά τους αγώνες των Playout. Ο κόσμος που έχει όλα τα δίκια με το μέρος του να αισθάνεται πικραμένος, θα καταπιεί την πίκρα του για μια ακόμη φορά για να τελειώσει, με αξιοπρέπεια η χρονιά. Τουλάχιστον απαιτεί να δει διάθεση και όχι αδιαφορία, έστω κι αν ο Άρης υπερέχει τέσσερις νίκες πάνω από τον τελευταίο και με όλες τις ισοβαθμίες υπέρ του γιατί θα συναντήσει ομάδες που θα παίζουν την κατηγορία και θα αρπάξουν ό, τι ευκαιρία τους δοθεί.