Ποδόσφαιρο τέλος και τώρα τι; Ο Ανδρεόπουλος στο Athletiko - «Η ζωή δεν τελειώνει στα 33»
Πριν από μερικές ημέρες, η FIFPRO, αποκάλυψε ότι το 50% των εν ενεργεία ποδοσφαιριστών δεν έχει ξεκινήσει την προετοιμασία για τη ζωή μετά το ποδόσφαιρο. Ωστόσο, ο Κυριάκος Ανδρεόπουλος, ο οποίος έχει αγωνιστεί σε αρκετές ομάδες της Ελλάδας, όπως στην ΑΕΚ, την Κέρκυρα, τον Ηρακλή την ΑΕΛ, μεταξύ άλλων έφυγε από την χώρα μας για τη Γερμανία, για ένα καλύτερο «αύριο».
Παρότι δεν γνώριζε καθόλου τη γλώσσα, προσαρμόστηκε γρήγορα στο νέο επαγγελματικό του περιβάλλον και σπούδασε στο WBS Schulen Plauen της Σαξονίας, παίζοντας παράλληλα ποδόσφαιρο. Έπειτα από τέσσερα χρόνια φοίτησης, πήρε το πτυχίο του στη φυσικοθεραπεία και είναι έτοιμος για την επόμενη ημέρα.
Σε συνέντευξη που παραχώσε στο Athletiko, ο άλλοτε αμυντικός της ΑΕΚ, περιέγραψε πώς οι δυσκολίες στο ελληνικό ποδόσφαιρο τον οδήγησαν να φύγει για το εξωτερικό, όπου αποφάσισε να ξεκινήσει μια νέα ζωή, παράλληλα με την καριέρα του στο ποδόσφαιρο.
Τόνισε τις θυσίες που χρειάστηκε να κάνει για να «επιβιώσει», τη μάχη με τη γλώσσα, τις σπουδές του στη φυσικοθεραπεία και το όραμά του για τη «δεύτερη καριέρα» μετά το γήπεδο.
Επιπλέον, ο Κυριάκος Ανδρεόπουλος κάνει λόγο για τη σημασία της προετοιμασίας για τη μετάβαση, στην ψυχολογική πίεση των ποδοσφαιριστών και στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε νεότερους ποδοσφαιριστές: Η ζωή δεν τελειώνει στα 33.
Κυριάκο, πώς πήρες την απόφαση να φύγεις από την Ελλάδα και να συνεχίσεις τη ζωή σου στη Γερμανία;
«Παρά το γεγονός ότι ήμουν σε μικρή ηλικία 24 χρονών είχα μέχρι τότε έξι γεμάτες χρονιές στα πόδια μου στη Β' και Α' εθνική. Περίπου 120 παιχνίδια. Μπορείς να πεις δηλαδή ότι είχα την εμπειρία ήδη να ζυγίσω κάποια πράγματα. Είμαι πολίτης συμφωνίας. Οταν κάνουμε συμφωνία για πέντε είναι πέντε και όχι τρία. Οχι γιατί θα μου λείψουν τα δύο αλλά γιατί αυτή είναι η συμφωνία.
Αυτό με οδήγησε σε δύο μεγάλες προσφυγές για να διεκδικήσω τα χρήματα μου. Ξέροντας τις συνέπειες. Μετά από αυτό χαρακτηριστικά σαν κωλόπαιδο ή τουρίστας, επειδή διεκδίκησα τα λεφτά μου και την συμφωνία μου, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα για εμένα ήταν μονόδρομος. Να βγω στο εξωτερικό για να ξεχαστεί λίγο "ο τύπος που κάνει προσφυγές".
Είχα σοβαρό πρόβλημα. Ψάχτηκα γενικά και ήθελα να πάω σε μια χώρα καλά δομημένη για να απολαμβάνω το ποδόσφαιρο αρχικά την προπόνηση τα παιχνίδια. Οπότε είχα μια καλή πρόταση από την τέταρτη κατηγορία της Γερμανίας. Πήγα, είδα τις εγκαταστάσεις και ότι υπήρχαν τέσσερα προπονητικά γήπεδα. Υπέγραψα κατευθείαν».
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση όταν βρέθηκες σε μια χώρα της οποίας δεν γνώριζες τη γλώσσα;
«Να μάθω την γλώσσα περισσότερο και από το να παίξω ποδόσφαιρο. Οι Γερμανοί πρέπει να δουν ότι μαθαίνεις την γλώσσα τους αλλιώς δεν μπορείς να έχεις διάρκεια είναι πολύ απαιτητικοί σε αυτό».
Πώς κατάφερες να ισορροπήσεις τις σπουδές στη φυσικοθεραπεία με την καθημερινότητα ενός ποδοσφαιριστή;
«Να σου πω ότι ξεκίνησα τις σπουδές μου μετά από δύο χρόνια όπου πήγαινα σχολείο καθημερινά πέντε ώρες για να μάθω γερμανικά με ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Συρία, Πακιστάν, Ευρώπη, τα πάντα.
Έπρεπε να έχω επίπεδο γλώσσας καλό για να μπω στην σχολή. Μετά όταν μπήκα στην σχολή ήταν οκτώ ώρες την μέρα, πέντε φορές την βδομάδα. Και μετά προπόνηση. Κάθε μέρα. Καταλαβαίνεις ότι χρειάστηκα χρόνο να προσαρμοστώ. Αλλά στο τέλος, μπορείς να το πετύχεις».
Τι σε ώθησε να επιλέξεις τη φυσικοθεραπεία ως το επόμενο επαγγελματικό σου βήμα;
«Είμαι χρόνια ποδοσφαιριστής και έχουμε άμεση σύνδεση και με τους φυσικοθεραπευτές. Μου άρεσε κι έτσι το επέλεξα».
«Δεν με έπαιρναν στις εργασίες, πήγαινα και έκλαιγα στην τουαλέτα»
Πιστεύεις πως η εμπειρία σου ως ποδοσφαιριστής σε βοηθά να κατανοήσεις καλύτερα τις ανάγκες των αθλητών, τώρα ως φυσικοθεραπευτής;
«Προσωπικά δεν έχω μέχρι σήμερα καθόλου τραυματισμούς. Είμαι τυχερός. Μια φορά τραυματίστηκα με μια θλάση στον δικέφαλο όταν ήμουν στην ΑΕΚ. Μπορώ να πω ότι είναι πολύ διαφορετικό να είσαι στην άλλη πλευρά και να μπορείς να κατανοήσεις την ανατομία του σώματος. Σίγουρα η επαφή με αθλητές βοηθάει αλλά θέλει extra γνώση».
Τέσσερα χρόνια σπουδών, νέος τόπος, νέα γλώσσα… Τι κρατάς περισσότερο απ’ αυτή την εμπειρία;
«Θα σου πω ότι τις πρώτες μέρες τις σχολής επειδή ήταν τόσο μεγάλος ο όγκος και πραγματικά πολύ δύσκολη η γλώσσα. Αλλά γενικά και το επίπεδο των σπουδών που δεν καταλάβαινα ούτε λέξη. Οκτώ ώρες κάθε μέρα και δεν μπορούσα να καταλάβω λέξη. Απλά το άντεχα. Υπήρξε μέρα που είχαμε ομαδική εργασία και δεν με έπαιρναν οι συμφοιτητές μου στο team επειδή με θεωρούσαν "άχρηστο" λόγω γλώσσας και αυτό με έκανε να πάω στην τουαλέτα και να κλαίω μόνος μου.
Που πριν δύο χρόνια έπαιζα ξέρω εγώ στην ΑΕΚ. Τα παιδιά δεν με ήξεραν. Εβλεπαν έναν τύπο που δεν μπορούσε να πει λέξη. Δεν το λέω για να το πω. Ούτε με ενδιαφέρει αν ακούγεται κάπως. Είναι η πραγματικότητα. Συμβιβάστηκα με αυτό έκανα υπομονή, ήταν κάτι καινούριο. Ηξερα ότι το επίπεδο είναι υψηλό και έπρεπε να περάσω το στάδιο αυτό».
«Σιχαίνομαι τη λέξη "παλαίμαχος"»
Πόσο σημαντική θεωρείς την προετοιμασία για τη «μετά-ποδοσφαιρική» ζωή και τι μήνυμα θα έστελνες σε νεότερους ποδοσφαιριστές;
«Είναι σημαντικό αρχικά να βρεις τι σου αρέσει να κάνεις. Η μάλλον επειδή δεν σου αρέσει τίποτα όταν παίζεις μπάλα να βρεις κάτι που έχεις αρχικά κάποιο ενδιαφέρον. Αρχικά αυτό. Ας μην γελιόμαστε την υγεία μας να έχουμε η ζωή είναι μεγάλη. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος 33 χρονών να είναι παλαίμαχος. Εγώ προσωπικά αυτήν την λέξη την σιχαίνομαι».
Γνωρίζουμε ότι το 50% των εν ενεργεία ποδοσφαιριστών δεν έχει ξεκινήσει την προετοιμασία για το μετά. Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;
«Είναι δύσκολο να βγεις από το comfort zone σου. Ένας ποδοσφαιριστής ας πούμε ξέρει θα κάνει την προπόνηση θα φάει θα παίξει το παιχνίδι του. Είναι η ρουτίνα του αυτό που ξέρει και κάνει από μικρός. Οπότε για να κάνεις μια νέα αρχή πρέπει αρχικά να μάθεις να νιώθεις λίγο άχρηστος και να συμβιβαστείς ότι στην αρχή θα είσαι άχρηστος.
Συγγνώμη για την έκφραση. Οταν μάθεις να ζεις με αυτό και δουλεύεις με στόχο τότε πολύ σιγά κάποια μέρα θα πεις "κοίτα που δεν είμαι καλός μόνο στο ποδόσφαιρο. Μπορώ να κάνω και άλλα πράγματα". Οπότε το βλέπω λίγο σαν βόλεμα. Αλλά όταν επιλέγεις να γίνεις ποδοσφαιριστής πρέπει να ξέρεις ότι τελειώνει αν είσαι τυχερός στα 33, ή στα 34 διαφορετικά τελειώνει πιο νωρίς».
Ήσουν σε επαφή με τον ΠΣΑΠΠ κατά τη διάρκεια αυτής της μετάβασης; Ένιωσες στήριξη από τον Σύνδεσμο ή από κάποιο άλλο φορέα;
«Ο ΠΣΑΠΠ γενικά ήταν δίπλα μου και στις προσφυγές που έκανα. Είναι ένα "όπλο" για τον Έλληνα ποδοσφαιριστή που πρέπει να το χρησιμοποιεί».
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια τώρα που έχεις πάρει το πτυχίο σου; Θέλεις να παραμείνεις στη Γερμανία ή σκέφτεσαι την επιστροφή στην Ελλάδα;
«Έχω ακόμα συμβόλαιο με την ομάδα μου ένα χρόνο που είμαι ήδη έξι χρόνια σ αυτή και θέλω σίγουρα να κάνω κάποιες μετεκπαιδεύσεις επάνω στο επάγγελμα μου. Το σκέφτομαι, ναι αλλά δεν αγχώνομαι».
«Πρέπει πρώτα να νιώσεις άχρηστος για να χτίσεις κάτι καινούριο»
Πιστεύεις ότι αν είχες μείνει στην Ελλάδα, θα είχες καταφέρει να ακολουθήσεις παράλληλα ποδόσφαιρο και σπουδές;
«Σίγουρα η Γερμανία με βοήθησε πολύ στο κομμάτι του ότι εδώ πραγματικά υπάρχουν παιδιά με πολύ μεγάλα συμβόλαια που σπουδάζουν. Υπάρχει άλλη ενημέρωση. Είναι νορμάλ να κάνεις και κάτι άλλο ακόμα και σε πιο υψηλές κατηγορίες.
Είμαι της άποψης ότι αυτός που θέλει να κάνει κάτι βρίσκει τρόπους. Το πιστεύω και πορεύομαι με αυτό. Είμαστε στο 2025 μπορείς να ενημερωθείς και μόνος σου πλέον».
Τι θα έλεγες σε έναν νεαρό ποδοσφαιριστή που βλέπει το ποδόσφαιρο ως μοναδικό δρόμο;
Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο η εθνική ομάδα και γενικά οι μεγάλες ομάδες. Το ποδόσφαιρο είναι πιο κάτω είναι στην Β' εθνική που οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν προβλήματα. Είναι διαφορετικό το πως μπορείς να διαχειριστείς την περιουσία σου και διαφορετικό να τελειώσεις το ποδόσφαιρο να μην έχεις τίποτα.
Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Δεν είναι θέμα μόνο διαχείρισης είναι θέμα επιβίωσης. Τα παιδιά καλό είναι να ρωτήσουν και έναν ποδοσφαιριστή στην Β εθνική πως ζει πως περνάει. Και μετά να τα ζυγίσει και είμαι σίγουρος ότι θα πάρει την σωστή απόφαση».
Πότε και πώς γεννήθηκε μέσα σου η σκέψη ότι πρέπει να προετοιμαστείς για τη ζωή μετά το ποδόσφαιρο; Ήταν μια δύσκολη απόφαση;
«Γενικά από τότε που έπαιζα στην Κέρκυρα ψαχνόμουν. Παρ' όλο που είχα σχετικά καλό συμβόλαιο και ήμουν βασικός. Ψαχνόμουν με χάλαγε πολύ η ιδέα ότι στα 33 θα με λένε παλαίμαχο. Μισώ αυτή την λέξη. Ηθελα να γυρίσω σελίδα να έχω ταυτότητα.
Σε όλη μου την ζωή από τα τέσσερα μου ήξερα ότι θα γίνω ποδοσφαιριστής, είχα μια ταυτότητα, έτσι λοιπόν θέλω και μόλις τελειώσω να βγει από μέσα μου ο ποδοσφαιριστής και να είναι ο φυσικοθεραπευτής. Το δουλεύω καθημερινά».
Γιατί επέλεξες τη Γερμανία και το συγκεκριμένο ίδρυμα για τις σπουδές σου; Είχες καθοδήγηση ή στήριξη στην επιλογή σου;
«Το ποδόσφαιρο μου έδωσε την δυνατότητα να μπορέσω να βγω στο εξωτερικό. Ηθελα μια χώρα με καλό σύστημα. Έτυχε ήταν η Γερμανία. Γιατί εδώ βρήκα συμβόλαιο. Οπότε ταίριαξαν πολύ καλά. Με πολλή δουλειά βέβαια. Ατελείωτη.
Η γυναίκα μου είναι ψυχολόγος και παράδειγμα για μένα. Το να σου πω με στήριξε είναι λίγο. Της οφείλω τα περισσότερα στην εξέλιξη αυτή της Ζωής μου. Όλοι έχουμε καλό και κακό εαυτό. Μου βγάζει μόνο τον καλό».
«Το ποδόσφαιρο δεν κρατάει για πάντα»
Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να χτίσεις από την αρχή μια δεύτερη καθημερινότητα, με διάβασμα, εξετάσεις και ευθύνες, ενώ παρέμενες ενεργός ποδοσφαιριστής;
«Δεν είναι εύκολο. Ημουν όλη μέρα στην σχολή και μετά προπόνηση και το βράδυ στο σπίτι . Και την άλλη μέρα πάλι το ίδιο.
Από την ομάδα υπάρχουν απαιτήσεις εγώ ήμουν και αρχηγός εδώ οπότε καταλαβαίνεις ότι πρέπει να αποδίδεις και στα δύο. Θέλει τρομερές προσπάθειες αλλά στο τέλος το κάνεις για σένα».
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σ’ αυτή τη διαδρομή; Έφτασες ποτέ κοντά στο να τα παρατήσεις;
«Όταν δεν με έπαιρναν στις ομαδικές εργασίες στις αρχές γιατί δεν καταλάβαινα τίποτα. Ηταν μια αλλοίωση του εαυτό μου. Εκεί κατάλαβα ότι κοίτα δεν ενδιαφέρεται κανείς αν είσαι ποδοσφαιριστής πρέπει να προσπαθήσεις και να περιμένεις να κανεις υπομονή . Τα πρώτα 2 μισή χρόνια ήθελα κάθε μέρα να σταματήσω.
Η γυναίκα μου με κρατούσε γιατί πίστευε σε μένα. Και εγώ πίστευα κάπου βαθιά μέσα μου. Γενικά το ποδόσφαιρο μου έχει δείξει ότι δεν χρειάζεται πάντα να είσαι καλύτερος . Φτάνει μερικές φορές να είσαι συνεπής και πειθαρχημένος. Είναι θέμα εγκεφαλικό. Και μετά ακολουθεί και το σώμα. Ολα πήγαν κατ' ευχήν».
Η απόφαση να σπουδάσεις στο εξωτερικό ήταν κάτι που είχες σκεφτεί και νωρίτερα στην καριέρα σου ή προέκυψε λόγω συγκυριών;
«Θέμα συγκυρίας».
Πόσο σε βοήθησε το ίδιο το ποδόσφαιρο ως νοοτροπία – πειθαρχία, στόχοι, αντοχή – για να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις των σπουδών;
«Στο ποδόσφαιρο έχω δει να παίζουν άνθρωποι πολύ χειρότεροι από άλλους γιατί απλά ήταν συνεπείς και δούλευαν παραπάνω. Το μυαλό παίζει σημαντικό ρόλο στην επίτευξη στόχων»
Νιώθεις πλέον έτοιμος να περάσεις στο επόμενο κεφάλαιο της ζωής σου; Ή υπάρχει ακόμα μέσα σου το μικρόβιο του ποδοσφαιρου;
«Δουλεύω παράλληλα και παίρνω την εμπειρία μου σε μια χώρα που είναι ψηλά στο κομμάτι της αποκατάστασης γενικά. Το μικρόβιο ή το έχεις ή δεν το έχεις δεν φεύγει. Αλλά είμαστε σε ένα καλό επίπεδο».
Πόσο επηρεάζει την ψυχολογία ενός ποδοσφαιριστή η σκέψη της 'επόμενης μέρας'; Ειδικά όταν μεγαλώνει μέσα σ’ ένα περιβάλλον όπου η ποδοσφαιρική ταυτότητα είναι κυρίαρχη.
«Αυτό δουλεύεται είναι θέμα μυαλού. Είναι ένας αγώνας με τον εαυτό σου καθημερινώς. Το έχω περάσει και ξέρω πως είναι. Θέλει πράξη. Κατεύθυνση στόχο και πάλι πράξη. Ολα τα άλλα είναι θεωρίες. Το πιστεύω αυτό που σου λέω».
Τι θα έλεγες σ’ έναν νεαρό παίκτη 20-22 ετών που θεωρεί ότι το ποδόσφαιρο θα κρατήσει για πάντα;
«Δεν κρατάει για πάντα».
Έχεις νιώσει πως με το που τελειώνει μια ποδοσφαιρική καριέρα, ο παίκτης χάνει και ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού του; Πώς το διαχειρίζεται αυτό κάποιος;
«Εγώ είμαι από τα τέσσερα με αυτή την ταμπέλα. Ήξερα ότι θα παίξω μπάλα και θα ζήσω από αυτό. Οπότε μέχρι τα 33 αν είναι όλα καλά και παίζεις έχεις αυτή την ταυτότητα. Είναι αυτό που ξέρεις να κάνεις και τίποτε άλλο. Μετα την χάνεις.
Θέλει τουλάχιστον πέντε χρόνια προεργασία. Για να περάσεις από τα στάδια που σου είπα παραπάνω και να πιστέψεις ότι όντως αφού είμαι καλός στο γήπεδο μπορώ να ανταπεξέλθω και αλλού
Υπάρχει σήμερα η κουλτούρα και η ενημέρωση στους συλλόγους ώστε οι παίκτες να εκπαιδεύονται ή να σκέφτονται την 'επόμενη μέρα'; Ή είναι ακόμα ταμπού;
«Ο ΠΣΑΠΠ κάνει πολύ μεγάλη προσπάθεια για να ενημερώσει υπάρχουν και διάφορα προγράμματα. Υπάρχει το ίντερνετ. Οι ρυθμοί της ζωής είναι τέτοιοι στο ποδόσφαιρο έχει μπει η τεχνολογία οι άνθρωποι γενικά πρέπει να είναι ευέλικτοι οπότε πρέπει να ακολουθήσεις».
