Το πλήρωμα της συνειδητοποίησης

Είναι εύκολο να ξεμείνεις στις συνήθειές σου, να βαλτώσεις στην ευκολία της καθημερινότητάς σου. Είναι (πολύ) δύσκολο να ξεκολλήσεις. Να σηκώσεις το κεφάλι και να δεις μπροστά, αντί για κάτω. Αντί για πίσω. Συνήθως, θέλεις βοήθεια.

Αυτή τη βοήθεια μπορείς να την ζητήσεις, αν νιώσεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Αν είσαι τυχερός, μπορεί να σου προσφερθεί. Αν είσαι πολύ τυχερός, μπορείς να την πετύχεις μπροστά σου κι εκεί είναι που πρέπει να αντιληφθείς το δίλημμα και να πάρεις μια απόφαση.

Σπάνια θα είσαι έτοιμος γι' αυτή την απόφαση. Για την ακρίβεια, σπάνια θα νιώσεις έτοιμος, ακόμα κι αν είσαι. Που, μεταξύ μας, ποτέ δεν είναι κανείς 100% έτοιμος. Τότε είναι, όμως, που πρέπει, όχι αναγκαστικά να ρισκάρεις, αλλά τουλάχιστον να ξεβολευτείς. Γιατί αν θες να πας παρακάτω, πρέπει να ξεβολευτείς.

Το βόλεμα, η συνήθεια, ο βάλτος, είναι όλα στο κεφάλι μας. Είναι η άμυνά μας, η εκλογίκευση της αδυναμίας μας να προχωρήσουμε. Το «καλά είμαι κι εδώ», το «πού να τρέχω τώρα;», το «κι αν δεν πάει καλά;». Έτσι, όμως, δεν μεγαλώνεις. Έτσι, μένεις στο εκεί, όσο όμορφο, όσο γνώριμο κι αν είναι.

Νέες προκλήσεις

Από όλα τα «νέα» της καμπάνιας της παρουσίασης του Athletiko, αυτό που εμένα με αντιπροσωπεύει περισσότερο, είναι το «προκλήσεις». Γιατί ήταν το πρώτο που σκέφθηκα, όταν έκλεισα εκείνο το τηλεφώνημα, όταν γύρναγα από εκείνον τον καφέ, όταν μπήκα σπίτι κι έπρεπε να πάρω την απόφαση που λέγαμε από πάνω. Κι ευτυχώς την πήρα.

Για σας, είναι η δεύτερη ημέρα του Αthletiko. Για μας, είναι ήδη αρκετές. Όχι πολλές. Μακάρι να γίνουν πολλές, πάρα πολλές. Και σ' αυτές τις αρκετές ημέρες, έχουμε ζήσει την γέννηση ενός εγχειρήματος. Με νέες γνωριμίες και με παλιούς φίλους.

Και σ' αυτό το νέο εγχείρημα, ο καθένας έχει τη θέση του, τον ρόλο του. Μπορεί, όμως, να νομίζεις ότι έχεις έναν ρόλο κι εν τέλει να έχεις κι έναν ακόμη.

Η συνειδητοποίηση

Αυτό πάει κυρίως σε όλους τους συνομηλίκους. Αυτούς που ήταν εξαιρετικά μικροί για να θυμούνται το Ευρωμπάσκετ του '87, αυτούς που με πολύ ζόρι ξαγρύπνησαν για να δουν το Μουντιάλ του '94, αυτούς που τους άλλαξε τη ζωή το Euro του 2004.

Αυτούς που βρίσκονται σε μια κατάσταση και συνειδητοποιούν, ότι δεν αρκεί να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά να μοιραστούν αυτά που έμαθαν τόσα χρόνια, αυτά που έζησαν σε παρόμοια σενάρια, αυτά που τους έφεραν μέχρι εδώ. Γιατί τώρα, έχουν δίπλα τους τον εαυτό τους πριν από κάποιες δεκαετίες. Γιατί τώρα, είναι δική τους η ευθύνη.

Είναι σκληρή αυτή η συνειδητοποίηση. Εγώ ακόμα παλεύω μαζί της. Όχι γιατί πέρασαν τα χρόνια, όχι γιατί μεγαλώσαμε, αλλά γιατί τώρα καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι αυτή η θέση. Του ανθρώπου που πρέπει να καθοδηγήσει, που πρέπει να διαμορφώσει.

Δεν ξέρω αν φτάνει ένας. Ευτυχώς, εδώ, υπάρχουν αρκετοί. Και στις δύο πλευρές της όχθης. Κι αυτό είναι το εχέγγυο της αισιοδοξίας.

Αυτό και οι συνθήκες. Και οι άνθρωποι που σε περιτριγυρίζουν. Οι συνεργάτες, που είναι εκεί να σε βοηθήσουν. Το Athletiko είναι τυχερό. Γιατί πέρα από τον πυρήνα του, περικλείεται από μια ομάδα ανθρώπων, που ξέρουν τι κάνουν. Αυτό θα το αντιληφθείτε κι εσείς στη συνέχεια.

Godspeed, λοιπόν, Athletiko. Τα (πολύ) ωραία έρχονται!