Το υψωμένο χέρι του Σεμπάστιαν Λέτο

Το ματς ανόδου μεταξύ της Καλαμάτας και της Κηφισιάς μας θύμισε ένα ποδόσφαιρο που είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχει. Όχι εντυπωσιακό, όχι με... τίκι τάκα και δημιουργία από την πίσω ζώνη, όχι με τακτική που σε καθηλώνει και ψάχνεις να βρεις την επόμενη κίνηση του προπονητή. Αλλά ένα ποδόσφαιρο που αρέσει στους... ορκισμένους ποδοσφαιρόφιλους. Στις 11:45 πρωί Κυριακής, πριν καλά - καλά ανοίξει το μάτι, με την πρώτη τζούρα καφέ της ημέρας. Σε ένα ελεύθερο κανάλι, που σημαίνει ότι μπορούν να το δουν όλοι. Σε ένα γήπεδο που πολλοί από εμάς έχουμε να το δούμε καμιά 25αρια χρόνια, δηλαδή από τότε που η Καλαμάτα αγωνιζόταν στη μεγάλη κατηγορία.

Γήπεδο γεμάτο από ανθρώπους της πόλης, που περίμεναν καρτερικά να δουν ένα τέτοιο ματς, γεμάτο ένταση και πάθος, που η πόλη τους περίμενε να γιορτάσει. Δε γιόρτασε σήμερα, πιθανότατα να μη γιορτάσει τελικά φέτος, αλλά αν δεν τους πάρει από κάτω θα γιορτάσει σύντομα. Ένα παιχνίδι που είδαμε στο 1' να πέφτει ξύλο, που είδαμε σε όλη τη διάρκειά του το πάθος και την ένταση για το αποτέλεσμα, που είδαμε το άγχος στα μάτια παικτών, προπονητών, οπαδών.

Ένα παιχνίδι που μας θύμισε κάτι από τα παλιά. Πρωί Κυριακής, με ντάλα ήλιο, χωρίς περιθώρια για λάθη. Για δύο αποτελέσματα ο γηπεδούχος. Μόνο για τη νίκη ο φιλοξενούμενος. Κρατούσαν την ανάσα τους όλοι για 90 λεπτά, σε ένα ματς με ευκαιρίες λιγότερες από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Κρατούσαν την ανάσα τους όλοι όταν ο Παντελίδης πήρε την μπάλα έξω αριστερά στο 92' και ξεκίνησε την κούρσα με τις τελευταίες δυνάμεις που του είχαν απομείνει. Σαν να... διάβαζε τα επόμενα δευτερόλεπτα ο προπονητής της Καλαμάτας, Δημήτρης Σπανός, να ωρύεται στον πάγκο και να προσπαθεί να οργανώσει την άμυνά του.

Του βγήκε του Παντελίδη και η κούρσα και το κοντρολάρισμα της μπάλας σε αυτή και η ντρίπλα πάνω στον Ουές που ξάπλωσε. Του βγήκε και το σουτ που κατέληξε στη γωνιά του Κότσαρη. Παγωμάρα στο 95% του γηπέδου, ιαχές σε μια γωνιά από τους φίλους της Κηφισιάς, απ' ολη την ομάδα, από τους παίκτες και τους ανθρώπους του πάγκου. Εκείνη η ανατριχιαστική ιαχή όταν ακούς τους λίγους να πανηγυρίζουν στην έδρα με τους πολλούς. Το ποδόσφαιρο που είχαμε ξεχάσει πως υπάρχει στη χώρα μας...

Το υψωμένο χέρι του Σεμπάστιαν Λέτο

Και μέσα σε όλη αυτή την... παράνοια των ανθρώπων και των φιλάθλων της Κηφισιάς για ένα γκολ που πιθανότατα θα τους στείλει στη Super League, ένας και μόνο ψύχραιμος. Ο Σεμπάστιαν Λέτο ούτε έτρεξε, ούτε μπήκε στο γήπεδο, ούτε προκάλεσε, ούτε τον είδαμε να πανηγυρίζει σαν τρελός. Έμεινε στη θέση του, είδε τους συνεργάτες του να τον αγκαλιάζουν και απλά σήκωσε το χέρι του.

Το πλάνο τον έδειξε ήρεμο και σχεδόν χωρίς... αισθήματα. Ούτε καν χαμογελαστό. Το άγχος και την πίεση ο καθένας τα διαχειρίζεται με διαφορετικό τρόπο. Και αντιδρά σε αυτά με διαφορετικό τρόπο.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά το πλάνο άνοιξε, στους πάγκους επικρατούσε πανδαιμόνιο και ο Λέτο καθόταν ατάραχος, μονάχος του να παρατηρεί και να περιμένει. Γνωρίζοντας πως απέμεναν ακόμα πέντε λεπτά για να υπερασπιστεί η ομάδα του αυτό το 1-0. Ακόμα πέντε λεπτά που τον φέρνουν πιο κοντά στον μεγάλο του στόχο, να... συστηθεί πια σε όλη την Ελλάδα και ως ο προπονητής Λέτο, μετά από εκείνα τα υπέροχα χρόνια που μας είχε προσφέρει ως ποδοσφαιριστής με το αριστερό θαυματουργό του πόδι, με τον καλπασμό του κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα από αριστερά, με τις υπέροχες ντρίπλες του και τα καταπληκτικά του γκολ.

Μας έλειψε αυτό το ποδόσφαιρο, μας είχε λείψει και μια φυσιογνωμία σαν τον Σεμπάστιαν Λέτο. Έστω χωρίς σορτσάκι και φανέλα, αλλά με λευκό πουκάμισο, μαύρο μπουφάν και ένα πανάκριβο ρολόι στο χέρι του.

Σέμπα καλώς να επιστρέψεις σε έναν ποδοσφαιρικό κόσμο που κάποτε τον είχες ομορφύνει λίγο παραπάνω...