Ένα επόμενο σταθερό βήμα που να μην γυρίζει πίσω

Το «Ζητείται Ελπίς» είναι ο εμβληματικός τίτλος της νουβέλας του Αντώνη Σαμαράκη, που κυκλοφόρησε το 1954 και έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Εκείνης της μεταπολεμικής, απογοητευμένης Ελλάδας. Μια κραυγή μέσα σε μια κοινωνία που ακροβατούσε ανάμεσα στην απελπισία και την ανάγκη για πίστη σε κάτι καλύτερο.

Ζητείται Ελπίς λοιπόν και στον Άρη. Όχι από ανάγκη για παραμύθι. Ζητείται Ελπίς όχι γιατί χάθηκε, αλλά γιατί κρύφτηκε. Γιατί, όσο κι αν ο κόσμος του Άρη έχει μάθει να στέκεται στα δύσκολα, δικαιούται κάτι που να μπορεί να πιστέψει.
Ο Άρης από το 2018 και μετά επέστρεψε εκεί που ανήκει. Στη Super League. Και δεν επέστρεψε απλώς για να συμπληρώνει το πρωτάθλημα. Τερματισμοί στην πρώτη τριάδα, οι έξοδοι στην Ευρώπη έγιναν ξαφνικά αυτονόητοι και ο μίνιμουμ στόχος, ήρθε η επιστροφή σε ένα τελικό, έστω και αν χάθηκε. Μια σταθερή, αξιοπρεπής διαδρομή, που πάντα όμως έμενε μετέωρη στο επόμενο βήμα.

Ο κόσμος του Άρη δεν είναι απλώς ικανοποιημένος με αυτό. Γιατί ξέρει - διαισθάνεται- ότι μπορεί να έρθει και το παραπάνω. Και το πρόβλημα είναι πως, κάθε φορά που αυτό μοιάζει να πλησιάζει, κάτι το κρατά πίσω.

Όχι το παρασκήνιο. Αυτό είναι εκεί, διαχρονικά. Και η καχυποψία απέναντί του ενώνει, συσπειρώνει, κρατά την ταυτότητα του Άρη ζωντανή. Ο κόσμος του Άρη δεν απογοητεύεται επειδή τον πολεμούν. Απογοητεύεται όταν τον απογοητεύουν αυτοί που είναι στο χορτάρι. Όταν οι παίκτες δεν κουβαλούν την ευθύνη που τους αναλογεί. Όταν ένα ρόστερ έχει «βαρίδια» και ποδοσφαιριστές με δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, που είναι ορατή από όλους. Όταν οι διαιτητικές αποφάσεις κοστίζουν στο γήπεδο. 

Ο Άρης δεν χρειάζεται υποσχέσεις. Ο κόσμος του δεν ζητά τίτλους για να πιστέψει. Άρης δεν έγιναν για τους τίτλους. Άρης έγιναν γιατί είναι αλλιώς. Αυτό που χρειάζεται είναι πίστη, συνέχεια, σοβαρότητα και συνέπεια. Αυτό που του λείπει είναι ένα βήμα που να μην γυρίσει πίσω.

Μια νέα, φιλόδοξη αρχή

Στο Αthletiko που από σήμερα βρίσκεται στον διαδικτυακό αέρα θα συνεχίσω να γράφω γι' αυτό που συμβαίνει μέσα στο γήπεδο. Όχι γιατί το υπόλοιπο δεν υπάρχει — αλλά γιατί αν αρχίσεις να κοιτάς μονίμως αλλού, χάνεις το ίδιο το παιχνίδι. Ψάχνω το ποδόσφαιρο εκεί που ακόμα υπάρχει: στους ρυθμούς, στους σχηματισμούς, σε μια αλλαγή πλευράς που άργησε, σε ένα κάθετο τρέξιμο που πέρασε απαρατήρητο. Αν υπάρχει κάτι που με κρατά ακόμη, είναι η ελπίδα πως κάποιος θέλει να διαβάσει για το παιχνίδι. Και όχι μόνο για τα γύρω του. Όσοι πιστοί προσέλθετε…