Δείγμα προόδου όταν κερδίζεις στην κακή σου μέρα

Το δεύτερο σερί εντός έδρας παιχνίδι, μετά από νίκη κιόλας είναι πάντα ύπουλο. Επικίνδυνο. Κρύβει παγίδες. Και ο Άρης δεν ήθελε και πολύ να την πατήσει την μπανανόφλουδα και να κάνει γκραν γκινιόλ την υπόθεση 5η θέση. Η ομάδα που μια εβδομάδα νωρίτερα… έβγαζε μάτια με τον ΟΦΗ, χθες κόντρα στον Ατρόμητο θυμήθηκε όλες τις φετινές παιδικές ασθένειές της. Νωθρή, αργή, νωχελική, δίχως εντάσεις τα χρειάστηκε για να κάμψει την αντίσταση της αθηναϊκής ομάδας.

Οι μισοί και παραπάνω από τους ίδιους έντεκα που έπαιξαν και στα δυο προηγούμενα παιχνίδια… ήταν σε άλλο γήπεδο, δικαιώνοντας τον Ουζουνίδη, που έχει κουραστεί να μιλάει για την νοοτροπία του γκρουπ και τα… φεγγάρια της από εβδομάδα σε εβδομάδα. Παίκτες κλειδιά στην ανάπτυξη της ομάδας (Μόντσου, Σιφουέντες, Μεντίλ, Σπίκιτς, Σαβέριο) ήταν σε κακή μέρα και η εικόνα τους συμπαρέσυρε ολόκληρη την ομάδα. Η ανάπτυξη ήταν προβληματική. Οι ιδέες περιορισμένες, με συνέπεια οι ευκαιρίες να γίνονται με το σταγονόμετρο. Και από κάποια στιγμή οι επιλογές ήταν κακές και βιαστικές. Ακόμη και οι αλλαγές ήταν στο ίδιο κλίμα και δεν βοήθησε καμία.

Το ματς έμοιαζε κομμένο και ραμμένο για ισοπαλία και αν ο Ατρόμητος ήταν πιο εύστοχος στις ευκαιρίες που έκανε και ήταν πιο κλασσικές (ακόμη και στις καθυστερήσεις χάνει… μαλλί), ίσως κέρδιζε κιόλας. Τη λύση, όπως και έγινε, θα την έδινε καμία στημένη φάση με ένα κεντρικό αμυντικό (Μπράμπετς) να λύνει το γόρδιο δεσμό και να διώχνει το άγχος στο φινάλε.

Θα συμφωνήσω ότι το ιδανικό θα ήταν η νίκη να συνοδευόταν με ανάλογη εμφάνιση αφού δεν συνέτρεχε λόγος άγχους. Το ότι επιτεύχθηκε όμως σε μια μέτρια μέρα, συνιστά και πρόοδο. Ο Αρης, δεν πάει πολύς καιρός που δεν κέρδιζε ακόμη και όταν έπαιζε καλά. Χθες κέρδισε, χωρίς να παίξει καλά. Τέτοιες νίκες χτίζουν αυτοπεποίθηση και τη νοοτροπία που τόσο λείπει από το club. Καλό είναι όμως να μην επαναληφθούν αφού η δουλειά δεν τελείωσε ακόμη και ο Άρης δεν θα ήθελε με τίποτα να παίζει την 5η θέση την τελευταία αγωνιστική που υποδέχεται τον Αστέρα.

Σαφώς και έχει το προβάδισμα και από χθες μόνο ένα αντίπαλο. Την ομάδα της Τρίπολης. Ίσως μάλιστα να καθαρίσει τη μπουγάδα και από την επόμενη αγωνιστική. Αρκεί να κερδίσει στο Περιστέρι.

Περί... Γκαρσία και ηθικής

Το να βρίζεις τη μάνα- την κάθε μάνα- είναι χυδαίο, προσβλητικό και φυσικά απόλυτα κατακριτέο. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω επ΄ αυτού. Ο Πάμπλο Γκαρσία που ούτως ή άλλως είναι κόκκινο πανί όποτε επισκέπτεται το Βικελίδης, δυστυχώς δεν είναι ο πρώτος, και μάλλον δεν θα είναι και ο τελευταίος που θα ακούσει να βρίζουν τη μάνα του στα γήπεδα. Όταν όμως είσαι προπονητής, οφείλεις να συγκρατείς τα νεύρα σου και να μην ρίχνεις λάδι στη φωτιά. Πολλώ δε μάλλον δεν δείχνεις με κάθε αφορμή τα γεννητικά σου όργανα, στον κάθε φίλαθλο που- κακώς- βρίζει τη μάνα σου και φυσικά δεν εκμεταλλεύεσαι τη στιγμή για να πουλήσεις φτηνό οπαδιλίκι με ειρωνείες περί πρωταθλήματος, απλά και μόνο για να χτυπήσει το τηλέφωνο και να ακούσεις τα μπράβο από την ομάδα που υποστηρίζεις. Και κάτι ακόμη. Οι ομάδες να έχουν κατά νου ότι όταν επιλέγουν προπονητή, επιλέγουν πέραν από την προπονητική αξία, αγοράζουν και το ήθος. Και δυστυχώς τις ακολουθεί και πρέπει να απολογούνται για αυτό…

ΥΓ. Το έκανε πάλι το θαύμα του ο Σιδηρόπουλος. Απέβαλλε μόνο τον τιμ μάνατζερ του Άρη, Γιώργο Γκουγκουλιά, τη στιγμή της έντασης ανάμεσα στους δυο πάγκους και χαρίστηκε στον Γκαρσία που του… έδειχνε το μεσαία του δάχτυλο και τον έβριζε πατόκορφα. Για αυτό και δεν θα λείψει σε κανέναν τώρα που αποσύρεται από τη διαιτησία.

ΥΓ 2. Ο Ουζουνίδης με τις δηλώσεις του κάθε φορά αποδεικνύει ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη χρονική στιγμή. Δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, δεν χρειάζεται να λαϊκίσει και όταν πρέπει να υπερασπιστεί το club, το κάνει με τον τρόπο που αρμόζει στο μέγεθός του. Η απάντησή του στα καμώματα του Γκαρσία είναι σεμιναριακή. Τολμώ να πω ότι η παρουσία του αποτελεί εχέγγυο, για κάτι διαφορετικό την επόμενη σεζόν…