Ο Παναθηναϊκός έμεινε «όρθιος» και πάει για να το... γυρίσει ολοκληρωτικά το έργο

Απ’ την «κολασμένη» απειλή για μία δεύτερη, «κολλητή» (κι οδυνηρή) ήττα στα playoffs που θα «παντρευόταν» με αμέτρητη εσωστρέφεια και πιθανή... κατάρρευση στη συνέχεια, ως τη λύτρωση του τελευταίου τετάρτου, με μία νίκη επί της ΑΕΚ (3-1) που κράτησε «όρθιο» όλο το οικοδόμημα, όλο αυτό για τον Παναθηναϊκό ήταν ένας... Φίλιπ Τζούριτσιτς δρόμος.

Με πέντε «στάσεις» Μπαρτ Ντραγκόφσκι λίγο νωρίτερα -για να είμαστε δίκαιοι- μέχρι να έρθουν οι «ζωγραφιές» του Σέρβου αρτίστα. Αλλά και το γκολ... τριγωνομετρίας (Τσέριν-Πελίστρι-Γερεμέγεφ) στο 88’ που έριξε οριστικά νοκ-άουτ την ΑΕΚ, η οποία ως το 74’ έδειχνε έτοιμη να πάρει το τρίποντο.

Κακά τα ψέματα, σε κάτι τέτοια ματς συνήθως ο Παναθηναϊκός ήταν στην άλλη πλευρά. Τα ματς δηλαδή όπου εκείνος είχε πολύ καλύτερη και πιο πειστική εικόνα απ’ τον αντίπαλο (όπως είχαν οι «κιτρινόμαυροι» από το 20’ έως το 74’), αλλά εμφανιζόταν σούπερ αναποτελεσματικός και στο τέλος αν δεν έχανε, στην καλύτερη το... έσωζε όσο μπορούσε με ένα «Χ».

Είναι η πρώτη φορά φέτος που ο Παναθηναϊκός παίρνει τέτοιο παιχνίδι, όντας εμφανώς χειρότερος για μεγάλο διάστημα του αγώνα, αλλά τρομερά πιο λειτουργικός κι αποτελεσματικός στο φινάλε μετά τις αλλαγές, όχι μόνο για να μην ηττηθεί, αλλά για να πάρει όλη την... πίτα απ’ το τραπέζι. Του το χρωστούσε ίσως η σεζόν ένα τέτοιο αποτέλεσμα, σε ένα ματς που αν κάτι επιβεβαίωσε, αυτό είναι το πόσο εύθραυστη ψυχολογία είχαν (κι έχουν) και οι δύο ομάδες...

Ο Ρουί Βιτόρια αποφάσισε κατόπιν ωρίμου σκέψεως και πολλών «εσωτερικών» συζητήσεων με τους συνεργάτες του, να κάνει αυτό που ήταν και το πιο σωστό για τον ίδιο: Να διατηρήσει τον Πολωνό κάτω απ’ τα γκολπόστ του Παναθηναϊκού, παρά το εφιαλτικό βράδυ του στο Φάληρο, αλλά και το παρατεταμένα κακό φεγγάρι του μετά από εκείνο το «καταραμένο» ματς στις Σέρρες.

Πολύ γενναία απόφαση, διότι όπως πολύ σωστά είπε κι ο ίδιος ο Πορτογάλος μετά στη συνέντευξη Τύπου, αν κάτι στράβωνε (ξανά) άπαντες θα τον κρεμούσαν μετά στα... μανταλάκια. Αλλά η εμπιστοσύνη και η ειλικρίνεια στις σχέσεις, τις περισσότερες φορές οδηγούν και στις σωστές αποφάσεις. Όπως έγινε και τώρα...

Ο Μαξίμοβιτς το... έκανε ξανά

Από εκεί και πέρα η επιλογή του να δώσει ξανά την μπάλα στην ΑΕΚ (όπως έκανε και στο ματς του Ιανουαρίου) και να ψάχνει είτε άμεσο ποδόσφαιρο με «βαθιές» προς τον Σφιντέρσκι, είτε γρήγορες μεταβάσεις μέσα απ’ την ταχύτητα του Πελίστρι και του Τετέ, τούτη τη φορά δεν λειτούργησε το ίδιο καλά πέρα απ’ τη φάση του 1-0.

Εκεί όπου όντως η μπάλα κυκλοφόρησε πολύ γρήγορα στο transition, ο Τετέ έβγαλε στη θέση που έπρεπε τον Βαγιαννίδη, η περιοχή ήταν «γεμάτη» κι ο Μαξίμοβιτς έκανε ξανά αυτό που ξέρει να κάνει πολύ καλύτερα από κάθε άλλον στο «πράσινο» ρόστερ: Να «τρυπώνει» στην πλάτη της άμυνας και να καιροφυλαχτεί για το... ριμπάουντ ή την κατάλληλη πάσα. Τέσσερα γκολ έχει βάλει φέτος ο Σέρβος μέσος και είναι όλα «καρμπόν». Είναι πάντα εκεί για τη δεύτερη μπάλα, την απόκρουση και τη δική του εκτέλεση, την στιγμή που η αντίπαλη άμυνα είναι σε ανισορροπία.

Η ΑΕΚ έδειξε... προετοιμασμένη

Πέρα από το 1-0, ωστόσο, ο Παναθηναϊκός είχε πολλά «θέματα». Και στο πως να βγει οργανωμένα όποτε ανακτούσε την μπάλα και στο να βραχυκυκλώνει την κυκλοφορία των «κιτρινόμαυρων».

Αυτή τη φορά η ΑΕΚ ήταν καλύτερα προετοιμασμένη για μία τέτοια αγωνιστική προσέγγιση απ’ την πλευρά του Παναθηναϊκού. «Γέμισε» τον άξονά της με περισσότερους παίκτες, έφερνε διαρκώς τους ακραίους (Λαμέλα, Κοϊτά) προς τα μέσα για να δημιουργεί καλύτερες συνεργασίες σε ψηλά μέτρα και είχε καλύτερη ανταπόκριση σε όλες τις δεύτερες μπάλες, απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό όπου μόνο ο Σιώπης μπορούσε να βγάλει ένταση και οι Ουναΐ και Τετέ ήταν εντελώς εκτός κλίματος αγώνα.

Η μεγάλη υπεροχή της στον αέρα

Συν τοις άλλοις η ΑΕΚ εμφάνισε εξαρχής τρομερή δυναμική στις στατικές φάσεις, υπερέχοντας σε ύψος και δύναμη κι αυτό άρχισε να δημιουργεί έναν «φόβο» στην άμυνα των «πράσινων», που δεν είχε απαντήσεις όποτε η μπάλα ερχόταν από ψηλά, με τους Πιερό και Βίντα να κυριαρχούν στον αέρα σαν «target-men».

Το 1-1 της ΑΕΚ, μόλις στο 47ο λεπτό, σε άλλη μία φάση όπου ο Παναθηναϊκός δεν μπήκε συγκεντρωμένος σε εκκίνηση ημιχρόνου, άλλαξε ακόμη περισσότερο την εικόνα του ματς. Οι «πράσινοι» έμοιαζαν εγκλωβισμένοι, η ΑΕΚ έπαιρνε διαρκώς μέτρα κι αυτοπεποίθηση και ο αέρας «μύριζε» ανατροπή.

Δεν ήρθε το 1-2, διότι ο Ντραγκόφσκι σε τρεις περιπτώσεις έκανε πραγματικά σπουδαίες επεμβάσεις και κράτησε όρθιο το «τριφύλλι», όπως το είχε κάνει στις δύο κεφαλιές «φαρμάκι» του Βίντα στο πρώτο ημίχρονο, που του έδωσαν πίσω τη χαμένη αυτοπεποίθησή του.

Εάν η ΑΕΚ έπαιρνε «κεφάλι» στο σκορ στο διάστημα που ήταν εμφανώς καλύτερη, το ματς δεν θα είχε... επιστροφή για τον Παναθηναϊκό. Κι αυτό το πιστώνεται ο Πολωνός γκολκίπερ, αλλά και ο Βιτόρια με την εμπιστοσύνη που του έδειξε. Ξεκάθαρα πράγματα...

Οι επιλογές των πάγκων το έκριναν

Από εκεί και πέρα οι αποφάσεις των πάγκων ήταν εντέλει κι εκείνες που έκριναν το ματς. Την ώρα που ο Βιτόρια αποφάσιζε να πάει σε ένα λίγο πιο ελεγχόμενο ρίσκο με την είσοδο των Τζούριτσιτς, Τσέριν και λίγο αργότερα του Γερεμέγεφ αντί του εξαντλημένου απ’ το «ξύλο» Σφιντέρσκι, με στόχο να πάρει περισσότερο την μπάλα στα πόδια του Παναθηναϊκού για να φέρει τον Σέρβο πιο κοντά στην περιοχή σε θέση εκτέλεσης ή να αναζητήσει συνεργασίες με έξτρα στηρίγματα δίπλα στον (εξαιρετικό) Πελίστρι, ο Ματίας Αλμέιδα «αφαιρούσε» απ’ το παιχνίδι της ΑΕΚ τον Γιόνσον και τον Πιερό.

Με στόχο να κάνει ακόμη πιο επιθετική κι απρόβλεπτη την ομάδα του. Μόνο που αυτό αποδείχθηκε... μπούμερανγκ για τον ίδιο και καταστροφικό για την ΑΕΚ.

Το «σημάδι» του Τσέριν και ο «Τζούρι»

Η αποχώρηση του Πιερό στο 74’ έδωσε την ευκαιρία στους Γεντβάι και Ίγνκασον να «αναπνεύσουν» και να μην «σκοτώνονται» μαζί του για τις πρώτες πάσες που τον σημάδευαν, ενώ η έξοδος του Γιόνσον έκοψε την ΑΕΚ στα... δύο.

Ο Τσέριν -«μανούλα» στο να ελέγχει το τέμπο όποτε έχει χώρους και να «διαβάζει» κάθε κενό- άρχισε να σημαδεύει τις κινήσεις των Τζούριτσιτς και Πελίστρι. Η ΑΕΚ που είχε ανέβει πολύ στο γήπεδο, είχε κάκιστες επιστροφές και πολύ αργό transition με κεντρικά χαφ τους Μάνταλο και Πινέδα και στο κατάλληλο timing «μίλησε» η ποιότητα του Σέρβου αρτίστα.

Πολύ καλή πρώτη επαφή μετά την πάσα του Μλαντένοβιτς (που μόχθησε... σκυλιασμένα για να κρατήσει την μπάλα στην κατοχή του), «ζύγισμα» με το... τεμπεσίρι και υπέροχο γκολ νίκης κι ανατροπής των δεδομένων και της ροής που είχε πάρει το ματς.

Νίκη ηρεμίας μετά τους «κραδασμούς»

Οι αλλαγές του Βιτόρια τον είχαν δικαιώσει 100%, οι «κιτρινόμαυροι» ήπιαν... θάλασσα μετά το 2-1 και βγήκαν ακόμη πιο ασύντακτα μπροστά για να ισοφαρίσουν και η χαριστική βολή ήρθε στο 88’ από ένα συνδυασμό βγαλμένο απ’ τη... LaLiga. Μπαλιά-τρύπα στην πλάτη της άμυνας απ’ τον Τσέριν, κάθετη κίνηση του Πελίστρι και γύρισμα στον ψιλόλιγνο Γερεμέγεφ για να «τελειώσει» το ματς.

Μία τεράστια νίκη προκειμένου να ηρεμήσει λίγο όλος ο οργανισμός έπειτα από ένα τρομερά δύσκολο δίμηνο γεμάτο κραδασμούς, να δουλέψει η ομάδα κι άλλο πάνω στα λάθη και τις αδυναμίες της για άλλη μία εβδομάδα (ειδικά αυτές τις ψυχοφθόρες στατικές φάσεις) και να πάει με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην επόμενη -ακόμη δυσκολότερη- πίστα με τον ΠΑΟΚ.
Για να επιδιώξει άλλο ένα «2 στα 2» στο ΟΑΚΑ (και) με τον έτερο δικέφαλο και να πάρει πλέον το πάνω... χέρι για τη 2η θέση, «γυρίζοντας» ολοκληρωτικά το «έργο».